دلم هـوای حـرم کرده حضرت ارباب            تو را به جان عـزیزت بیا مرا دریاب

دوبـاره شـور پیـاده روی به سر دارم            شبانه سوی حرم، گریه، زمزمه، مهتاب

نه خـرج راه و نه ویزا و نه گذرنامه            سفـر، رسیـده! مهـیـا نمی‌شـود اسـباب

دو چشم سرخ و دل آشوبه‌های بی‌پایان            سزای این دل بی‌تاب و دیدۀ بی‌خواب

هـوای سـیـل خـروشـان زائـران دارم            مرا بـبر که نـمانـم اسیـر این مـرداب

تمام آرزوی من جواب این حرف است            سلام حضرت خورشید و ماه عالمتاب

شهـیـد راه ظـهـور و زیـارتـم گـردان            تو را به جان رقـیه مـرا بخـر اربـاب